Teatr Wielki w Łodzi
Jezioro łabędzie 9 i 10 maja

Jezioro łabędzie – spektakl z udziałem orkiestry Teatru Wielkiego w Łodzi, pod kierownictwem muzycznym Tadeusza Kozłowskiego. Po wielu latach znowu powracamy do przedstawień baletowych tańczonych z „żywą" muzyką.
Premiera przygotowana przez zespół baletu Teatru Wielkiego w Łodzi. Jest to piąta produkcja włoskiego choreografa i reżysera Giorgio Madii (autora m.in. spektakli baletowych Śpiąca królewna i Kopciuszek, Dziadek do orzechów oraz spektaklu operowego Opowieści Hoffmanna) w naszej operze.

Balet Teatru Wielkiego w Łodzi jest kontynuatorem tradycji zespołu Opery Łódzkiej, którego twórcą i znakomitym choreografem był Feliks Parnell, a pierwszym szefem – już w Teatrze Wielkim – wybitny tancerz, pedagog i choreograf – Witold Borkowski. Ponad 40-letnia historia zespołu to przede wszystkim dziesiątki znakomitych premier baletów klasycznych i współczesnych najlepszych choreografów polskich (m.in.: T. Kujawa, C. Drzewiecki, J. Makarowski, E. Wesołowski, E. Wycichowska), a także zagranicznych (m.in.: E. Walter, G. Casado K. Jooss, B. Ejfman, A. Fodor, L. Massine, G. Veredon). To również niezwykle bogaty dorobek artystyczny wielu wybitnych tancerzy, którzy swoimi kreacjami tworzyli tradycję zespołu. Wszechstronny rozwój zespołu baletowego na przestrzeni jego istnienia zapewniali nie tylko znakomici pedagodzy i choreografowie, ale także wielkie osobowości artystyczne kierujące zespołem: W. Borkowski, T. Kujawa, L. Kowalska, B. Kociołkowska, K. Wrzosek, A. Fronczek-Lewandowska, W. Traczewski, M. Miedziński, G. Madia, D. Gutek-Woźniak, E. Wasłowska. Zespół baletowy Teatru Wielkiego w Łodzi prezentował swoje spektakle na scenach niemal całej Europy podczas licznych tournée zagranicznych. Obecnie zespół pod dyrekcja Anny Krzyśków-Jagodzińskiej liczy ponad 50 osób i przygotowany jest do prezentacji zarówno klasyki baletowej, jak i realizacji wykorzystujących współczesne techniki tańca.

JEZIORO ŁABĘDZIE
do muzyki Piotra Czajkowskiego
choreografia i inscenizacja: Giorgio Madia
scenografia: Bruno Schwengl
premiera: 9 maja 2009, Łódź

Nederlands Dans Theater II
27'52, Subject to Change, Gods and Dogs 13 i 14 maja

Jeden z najbardziej rozpoznawalnych i najsławniejszych baletów tańca współczesnego i jedna z pierwszych eksperymentujących i posługujących się nowymi technikami tańca grup baletowych w Europie. Na ŁSB gościli już w roku 1983. Nederlands Dans Theater (NDT) założony został w 1959 roku. Grupa osiemnastu tancerzy z dawnego Het Nationale Ballet (Narodowego Baletu Holenderskiego) zerwała wówczas z tradycyjną orientacją tańca tego zespołu. Zgromadzona wokół Benjamina Harkarvy`ego (baletmistrza i dyrektora artystycznego), otwarta na nowe pomysły i eksperymenty grupa poświęciła się zgłębianiu nowych form tańca przy użyciu nowych technik.
Nederlands Dans Theater złożony jest z trzech odrębnych organizmów: NDT I czyli główny zespół liczący 32 tancerzy, NDT II – grupę 14 młodych tancerzy w wieku do 21 lat, która posiada swój własny repertuar (TA BĘDZIE NA ŁSB) i NDT III – niewielki zespół tancerzy w wieku powyżej 40 lat.
Tym razem pokażą spektakl składający się z trzech programów, dwa z nich w choreografii legendy NDT – Jiriego Kyliana. Wszystkie trzy programy zostaną pokazane po raz pierwszy w Polsce.

27'52
choreografia: Jiři Kylian
muzyka: Dirk Haubrich
dekoracje: Jiři Kylian
kostiumy: Joke Visser
światło: Kees Tjebbes
czas trwania: 27 minut 52 sekundy
premiera: 21 lutego 2002, Haga

20 minut przerwy

SUBJECT TO CHANGE
choreografia: Lightfoot /León
muzyka: Franciszek Szubert
dekoracje i kostiumy: Paul Lightfoot and Sol León
światło: Tom Bevoort
czas trwania: 18 minut
premiera: 6 marca 2003, Haga

20 minut przerwy

GODS AND DOGS
choreografia: Jiři Kylian
asystent choreografa: Gerald Tibbs
muzyka: Ludwik van Beethoven, Dirk Haubrich
projekcje: Tatsuo Unemi, Daniel Bisig
dekoracje: Atsushi Kitagawara, Jiři Kylian
kostiumy: Joke Visser
światło: Kees Tjebbes
czas trwania: 25 minut
premiera: 13 listopada 2008, Haga

Narodni Divadlo
Romeo i Julia 16 i 17 maja

Balet Teatru Narodowego w Pradze jest jednym z najciekawszych artystycznie zespołów w Czechach. W jego skład wchodzi sześćdziesięciu pięciu tancerzy, głównie z Czech, ale także z Rosji, Słowacji, Australii, Wielkiej Brytanii, Niemiec i Włoch. Zróżnicowany repertuar praskiego Baletu adresowany jest nie tylko do tradycyjnej elitarnej publiczności, ale też do nowych widzów, dla których balet to zarówno atrakcyjny pokaz ruchowych zdolności tancerzy, jak i ciekawe inscenizacje. Repertuar zespołu od sześciu lat budowany pod kierownictwem Petera Zuski pozostaje w zgodzie z tradycyjnym profilem Teatru Narodowego, będąc jednocześnie otwartym na tytuły prezentujące nowe trendy w tańcu. W repertuarze Teatru Narodowego znajdują się m. in.: Jezioro łabędzie, Dziadek do orzechów, Śpiąca królewna, Giselle, Romeo i Julia, Oniegin, Poskromienie złośnicy, Sylfidy i liczne dzieła George `a Balanchine'a. Teatr wystawia też dzieła najsłynniejszych twórców współczesnych takich jak Cranko, Kylián, Ek, Duato, Vàmos, Galili, Uvgi, etc. Oryginalna twórczość Teatru obejmuje słynne osobowości i tytuły – Les Bras de Mer, Maria's Dream, Ways 03, Ibbur Or A Prague Mystery, Requiem, Brel-Vysotsky-Kryl/Solo for Three Petera Zuski czy Lucrezia Borgia Libora VaculÍka i Goldilocks Jana Kodeta. W najbliższej przyszłości zespół planuje wystawienie Kopciuszka (w choreografii Jean-Christophe Maillot), Otella (w choreografii Youri Vàmosa), Fancy Free (wg. choreografii Jerome Robbins) i In the Middle Somewhat Elevated (w choreografii Williama Forsythe).
31 lat temu w 1978 roku Balet Teatru Narodowego w Pradze pokazywał już Romeo i Julię na scenie TWŁ (ale nie było to w ramach ŁSB).
Akcję tragicznej historii miłosnej Youri Vàmos umieścił w latach 20. i 30., czyli dokładnie w okresie, gdy Sergiusz Prokofiew skomponował dzieło.

ROMEO I JULIA
do muzyki Sergiusza Prokofiewa
libretto: Youri Vàmos wg Williama Szekspira i Leonida Lavrovskiego
choreografia: Youri Vàmos
inscenizacja: Joyce Cuoco, Alexej Afanassiev, Michal Matys
dyrygent: Sergej Poluektov
scenografia i kostiumy: Michael Scott
światła: Klaus Gärditz
czas trwania: 90 minut (z jedną przerwą)
premiera: 19 listopada 2006, Praga

Spektakl z udziałem Orkiestry Teatru Narodowego w Pradze pod batutą Sergeja Poluektova

Baryshnikov Arts Center
Three Solos and a Duet: Valse-Fantasie, Solo for Two, Years Later, Place 20 i 21 maja

Mikhail Baryshnikov – jeden z najwybitniejszych tancerzy XX wieku. Urodził się w 1948 r. w łotewskiej Rydze. Naukę tańca rozpoczął w wieku dziewięciu lat. Już jako nastolatek występował w Teatrze Opery i Baletu im. Kirowa w Leningradzie (obecnie Teatr Maryjski w Petersburgu), a w 1969 roku został jego pierwszym solistą. Swoją przygodę z tańcem rozpoczynał od repertuaru klasycznego, w którym zagrał większość najważniejszych ról. W 1974 osiadł w Stanach Zjednoczonych. Od tego czasu do roku 1978 związany był z American Ballet Theatre, gdzie po kilku spektaklach stał się megagwiazdą. Jednak na równi z klasyką Baryshnikova pociągał taniec współczesny, w którego tajniki wprowadzało go m.in. Twyla Tharp. Współpracował m.in. z zespołami Paula Taylora, Alvina Ailey`a i Marthy Graham. Chcąc pracować z George`em Balanchinem – lata 1979–1980 spędził jako tancerz w New York City Ballet. W 1980 roku powrócił do ABT, by objąć stanowisko dyrektora artystycznego, które piastował do 1989 roku. Rok później wspólnie z przyjacielem Markiem Morrisem założył zespół tańca współczesnego White Oak Dance Project. W repertuarze grupy znalazły się choreografie takich twórców jak Martha Graham, José Limón, Merce Cunningham, Hanya Holm, Paul Taylor, Twyla Tharp, Dana Reitz, Lar Lubovitch i Jerome Robbins. Obecnie poświęca czas i energię Baryshnikov Arts Center – centrum artystycznemu założonemu przez niego w 2001 roku, skupionemu na promowaniu młodych talentów i sztuki eksperymentalnej.

Ana Laguna urodziła się i kształciła w Saragossie w Hiszpanii, gdzie uczyła się tańca u Marii de Avili. W 1974 roku dołączyła do zespołu Cullberg Ballet w Sztokholmie pod dyrekcją Birgit Cullberg i Matsa Eka. Występowała w przedstawieniach, do których choreografię tworzyli zarówno Cullberg jaki i Mats Ek, a także w realizacjach takich twórców jak Jiri Kylian, Christopher Bruce, Maurice Bejart, Nacho Duato, Jean-Pierre Perrault, Ohad Naharin czy William Forsythe. W latach 1980–1981 tańczyła w Nederlands Dans Theater, po czym wróciła do Cullberg Ballet. Za swoje osiągnięcia artystyczne, unikalne interpretacje i dynamiczny styl była wielokrotnie nagradzana, m. in. hiszpańską nagrodą Premio Nacional de Danza, nagrodą Emmy za Carmen, francuską nagrodą za najlepszą interpretację Giselle a także szwedzką Golden Carina Ari Medal. W 2000 roku szwedzkie Ministerstwo Kultury przyznało jej tytuł profesora honorowego, a jej rodzinne miasto nadało jej miano „córki Saragossy". W 1993 roku Ana Laguna odeszła z Cullberg Ballet, by samodzielnie pracować nad przedstawieniami teatralnymi i baletowymi. Obecnie artystka pracuje głównie przy realizacjach choreografii Matsa Eka w teatrach i grupach baletowych na całym świecie.

Baryshnikov Arts Center i Teatr Wielki w Łodzi prezentują Three Solos and a Duet
choreografia: Mats Ek, Benjamin Millepied, Alexei Ratmansky
reżyser/kierownik produkcji: Will Knapp
kierownik zespołu: Thomas Ward
reżyser światła: John Torres
reżyser wideo i dźwięku: Tei Blow

VALSE-FANTASIE
choreografia: Alexei Ratmansky
muzyka: Mikhail Glinka
oświetlenie: Jennifer Tipton
kostiumy: Deanna Berg
tańczy: Mikhail Baryshnikov
czas trwania: 9 minut
premiera: 2 maja 2009, Ryga

SOLO FOR TWO
choreografia: Mats Ek
muzyka: Arvo Pärt
oświetlenie: Erik Berglund
scenografia i kostiumy – Peter Freiij
tańczą: Ana Laguna i Mikhail Baryshnikov
czas trwania: 7 minut
premiera: 29 marca 1996, Ljusdal (Szwecja)

YEARS LATER
choreografia: Benjamin Millepied
muzyka: Philip Glass, Erik Satie, Akira Rabelais
oświetlenie: Jennifer Tipton/John Torres
wideo i film: Asa Mader
oryginalna koncepcja wideo: Olivier Simola
kostiumy: Mark Happel
tańczy: Mikhail Baryshnikov
czas trwania: 15 minut
premiera: 8 czerwca 2006, Nowy Jork

przerwa

PLACE
choreografia: Mats Ek
muzyka: Fläskkvartetten (Flesh Quartet)
scenografia: Peder Freiij
oświetlenie: Erik Berglund
tańczą: Ana Laguna i Mikhail Baryshnikov
czas trwania: 23 minuty
premiera: 27 sierpnia 2007, Sztokholm

Kibbutz Contemporary Dance Company
Ekodoom 23 maja

Kibbutz Contemporary Dance Company został utworzony w 1970 roku z Regionalnej Grupy Tanecznej Zachodniej Galilei przez Yehudit Arnon, która była jego kierownikiem do roku 1996. W ostatnich latach jest on jednak ściśle utożsamiany z dziełami jej następcy i obecnego dyrektora artystycznego Ramiego Be'era. W dużej mierze dzięki niemuzyskał międzynarodową sławę, stając się jednym z najwybitniejszych zespołów baletowych w Izraelu.
Rami Be'er urodził się w kibucu Ga'aton i pochodzi z rodziny muzyków. Jeszcze w wieku przedszkolnym rozpoczął naukę gry na wiolonczeli i naukę tańca u Yehudit Arnon. Do zespołu KCDC dołączył jako tancerz i choreograf w 1980 roku. Od tego czasu stworzył dla tej grupy ponad czterdzieści choreografii, zarówno dla dorosłych jak i dla dzieci, cieszących się międzynarodowym uznaniem. Jego oryginalne realizacje nadały zespołowi Kibbutz Contemporary Dance Company unikalny charakter, będący swego rodzaju znakiem firmowym w Izraelu i za granicą. KCDC jako pierwszy zespół baletowy wprowadził też specjalne programy dla szkół mające na celu zapoznanie się dzieci ze światem tańca nowoczesnego. W ramach tych programów prezentowano przedstawienia dla dzieci – obecnie są one wystawiane przez KCDC-2, zespół utworzony w 1994 roku.
Kibbutz Contemporary Dance Company gościł na Łódzkich Spotkaniach Baletowych już dwukrotnie – w 1997 i 2003 roku. Tym razem przedstawią dwie z ich ostatnich produkcji: Ekodoom oraz Upon Reaching the Sun (m.in. do muzyki Massive Attack) – oba w choreografii Rami Be'era. Twórczość grupy wzbudza wciąż rosnące zainteresowanie publiczności zarówno w Izraelu jak i za granicą; tylko w tym sezonie KCDC podróżuje po festiwalach i tournee w USA, Kanadzie, RPA, Europie i na Dalekim Wschodzie.

23 maja 2009, godz. 19
EKODOOM
choreografia: Rami Be'er
muzyka: Recoil, A. Borsig, Murcof, M. Richter, Rally, S. Ros, A. Amar, Silver
dźwięk: Alex Claude
scenografia: Rami Be'er
projekt oświetlenia: Rami Be'er, Yossi Revach
kostiumy: Maor Tzabar
czas trwania: 70 minut
premiera: 2006
24 maja 2009, godz. 19

Kibbutz Contemporary Dance Company
Upon Reaching the Sun 24 maja

UPON REACHING THE SUN
choreografia, scenografia, kostiumy, rekwizyty: Rami Be'er
muzyka: Sigur Ros, Ske, 310, H. Hilmarsson, Colleen, Massive Attack
dźwięk: Alex Claude
scenografia i projekty: Rami Be'er
projekt oświetlenia: Rami Be'er, Yossi Revach
kostiumy: Maor Tzabar
czas trwania: 71 minut
premiera: 2005

Pietragalla Compagnie
Marco Polo 26 i 27 maja

Zespół Pietragalla Compagnie – Teatr Ciała powstał w 2004 roku a jego założycielami byli Marie-Claude Pietragalla i Julien Derouault. Od tego czasu stworzyli wspólnie siedem spektakli, m.in. Ślub, Święto wiosny czy Jesienne kwiaty. Na zlecenie Pierre'a Cardin powstały także przedstawienia takie jak Sade, teatr szaleńców (2007) i Marco Polo (2008) – spektakl zaprezentowany w Operze Pekińskiej na Festiwalu Kultury, towarzyszącym Igrzyskom Olimpijskim w Pekinie w sierpniu ubiegłego roku. Zanim jednak doszło do powstania grupy, Marie-Claude Pietragalla tańczyła w wielkim repertuarze klasycznym na międzynarodowych scenach, współpracując z takimi choreografami jak: Maurice Bejart, Rudolf Nurejew, William Forsythe, Roland Petit czy Mats Ek. W roku 1990 otrzymała tytuł tancerki-gwiazdy Opery Paryskiej. Jednocześnie z karierą tancerki rozwijała swój talent choreograficzny; aktualnie ma na swoim koncie ponad dwadzieścia własnych realizacji. Od 1998 roku przez sześć lat kierowała zespołem Ballet de Marseille. Właśnie tam spotkali się z Julienem Derouault, który w tym zespole – jeszcze za kierownictwa Rolanda Petit – rozpoczął swoją karierę występując w Jeziorze łabędzim w jego choreografii. Za dyrekcji Marie-Claude Pietragalli mianowany został solistą i obsadzany był zarówno w repertuarze klasycznym, jak i współczesnym. Współpracował z wieloma uznanymi choreografami: Rui Horta, Williamem Forsythe`m, Claude`m Brumachon, Richardem Wherlock, Rudim van Dantzig. Od września 2000 roku pracuje z Marie-Claude Pietragalla przy wszystkich spektaklach przez nią stworzonych (Siakuntala, Vita, Jesienne kwiaty, Upojenie, Don Kichot), a Pietragalla Compagnie stała się dla niego miejscem poszukiwań. Julien Derouault jest również tancerzem i partnerem Pietragalli w takich spektaklach jak Przypomnij sobie czy Sade, teatr szaleńców.

MARCO POLO
produkcja: Pierre Cardin
koncepcja choreograficzna i reżyseria: Marie-Claude Pietragalla i Julien Derouault
materiały wideo i animacja: Chrysoïd
kostiumy: Patrick Murru
światło: Eric Valentin
muzyka: Armand Amar
teksty: John Boswell
wykorzystane utwory: Christophe, Chemical Brothers, Prodigy
czas trwania: 100 minut
premiera: sierpień 2008, Pekin

Wayne McGregor|Random Dance
Entity 30 maja

Wayne McGregor – brytyjski choreograf słynący z trudnej fizycznie choreografii i dzieł łączących taniec, muzykę, sztuki wizualne, technologię i naukę. Urodził się w 1970 roku w Stockport (Wielka Brytania). Tańca uczył się w Szkole Jose Limona w Nowym Jorku. W wieku 22 lat założył własny zespół Wayne McGregor | Random Dance, który został pierwszym zespołem-rezydentem teatru Sadler's Wells w Londynie. Pod jego wpływem McGregor bardzo szybko wypracował swój niepowtarzalny styl choreograficzny, który w pełni objawił się w tryptyku spektakli: The Millennarium (1997), Sulphur16 (1998) i Aeon (2000). W filozofii pracy Wayne`a McGregora granice tańca są tak płynne, że tracą sens sztywne podziały na taniec klasyczny i nowoczesny, konwencjonalny i popularny, a nawet na występy z udziałem samych tancerzy i takie, w których użyta jest zaawansowana technologia. Dlatego często współpracuje z artystami i specjalistami spoza sfery sztuki, jak lekarze czy naukowcy (np. ze specjalistami z dziedziny animatroniki). Sam prowadził też badania naukowe na Wydziale Neurologii Uniwersytetu w Cambridge.
McGregor tworzył dla zespołów baletowych z całego świata. Współpracował m. in. z La Scalą, baletem Opery Paryskiej, Nederlands Dans Theater, San Francisco Ballet, Stuttgart Ballet czy English National Ballet. Jego instalacje powstawały w takich miejscach jak Galeria Saatchi, Parlament Brytyjski i paryskie Centre Pompidou. Stworzył choreografię m.in. do filmu Harry Potter i Czara Ognia. W grudniu 2006 roku Wayne McGregor został pierwszym od szesnastu lat choreografem-rezydentem zespołu Royal Ballet w Londynie i jedynym w historii, który zajmował się wcześniej tańcem współczesnym.
O twórczości grupy Random Dance mówi się, że jest pionierska, a podejmowane przez nią rozwiązania – radykalne i ryzykowne. Jednak zawsze w centrum jej interdyscyplinarnych dzieł znajduje się ogromne uwielbienie dla ludzkiego ciała.

Tytułowa „Entity" to jednostka „ucząca się", a właściwie – zbiór jednostek, który tworzy unikalne rozwiązania choreograficznych problemów, sprawdzając możliwości ciała jako mechanizmu w złożonym, poznawczym i fizycznym teście, kwestionującym samą naturę tego, co ludzkie. W Entity artyści próbują więc zbadać procesy zachodzące w mózgu podczas tworzenia tańca i próbują przełamać granice, w jakich porusza się ciało.

ENTITY
koncepcja i reżyseria: Wayne McGregor
choreografia: Wayne McGregor we współpracy z tancerzami
scenografia i kostiumy: Patrick Burnier
muzyka I: Joby Talbot
muzyka II: Jon Hopkins
kierownik prób: Odette Hughes
plan świateł: Lucy Carter
projekt cyfrowego wideo: Ravi Deprees
dyrektor techniczny: Christopher Charles
kierownik techniczny: Colin Everitt
technika: Michael Smith
czas trwania: 60 minut (bez przerwy)
premiera: 10 kwietnia 2008, Londyn

Polski Teatr Tańca
Carpe diem 31 maja

Polski Teatr Tańca powstał w 1973 roku a jego pierwszym dyrektorem był wybitny tancerz i choreograf Conrad Drzewiecki. Piętnastoletni okres jego kierownictwa charakteryzują prekursorskie przedsięwzięcia artystyczne, które usytuowały zespół poznański w gronie najlepszych kompanii europejskich. Od 1988 roku dyrektorem naczelnym i artystycznym Polskiego Teatru Tańca jest Ewa Wycichowska, wieloletnia primabalerina Teatru Wielkiego w Łodzi, choreograf i pedagog, profesor Uniwersytetu Muzycznego w Warszawie, wielokrotny juror polskich i międzynarodowych konkursów baletowych. Ewa Wycichowska traktując modern i contemporary dance jako główne tworzywo ruchowe, rozwinęła oryginalną koncepcję inscenizacyjno – choreograficzną zmierzającą do syntezy sztuk, gdzie warstwy: choreograficzna, dramaturgiczna, muzyczna i plastyczna wzajemnie przenikają. W PTT swoje oryginalne koncepcje realizowali m.in. tak wybitni artyści jak Birgit Cullberg, Mats Ek, Örjan Andersson, Jens Ostberg, Marie Brolin-Tani, Virpi Pahkinen, David Earle, Toru Shimazaki, Yossi Berg, Istvan Juhos-Putto, Karine Saporta czy Thierry Verger.

Polski Teatr Tańca jest zespołem, którego oblicze przeszło ewolucję od spektakli ukształtowanych formą teatru baletowego do gatunku teatru tańca, który charakteryzuje przekraczanie granic technicznych i stylistycznych, interdyscyplinarność i proces tworzenia oparty na kreatywnej improwizacji.

Spektakl powstał z wzajemnej inspiracji wszystkich twórców, w tym tancerzy. O jego ostatecznym kształcie decydował proces, który jest syntezą poszukiwań a nie modelem realizacji odrębnych zadań – zamówień. Twórców Carpe diem interesuje chwila, czas niemożliwy do powtórzenia i odtworzenia. Moment, bez którego nie ma przeszłości i z którego rodzi się przyszłość.

CARPE DIEM
idea i choreografia: Ewa Wycichowska
muzyka: Zbigniew Górny, Marcin Górny
scenografia: Bohdan Cieślak
kostiumy i zdjęcia: Ewa Łowżył
asystenci choreografa: Anna Gruszka, Andrzej Adamczak
warsztaty wokalne: Olga Szwajgier
czas trwania: 75 minut
premiera: 2 marca 2007, Poznań

Compania Antonio Gades
Carmen 2 czerwca

Antonio Gades – hiszpański tancerz i choreograf. Jego droga do międzynarodowej sławy nie była prosta i oczywista. Pierwszy kontakt z tańcem, bardzo późno, bo w wieku 15 lat, był przypadkowy. Do szkoły tańca zapisał się, aby mieć jakąś profesję – po trzech latach nauki tańczył już w różnych przedstawieniach. Na jeden z występów przyjechała słynna hiszpańska tancerka Pilar López. Zaprosiła go do swojego zespołu i ochrzciła przydomkiem Antonio Gades. U Pilar, przez dziewięć lat studiował różne techniki tańca hiszpańskiego. W tym samym czasie odkrył twórczość andaluzyjskiego poety i dramaturga Federico García Lorca i zainspirował go świat stworzony w jego tajnej wersji Cygańskiej Ballady. To za jego sprawą Gades zrozumiał, że najbardziej autentycznym środkami wyrazu są dla niego andaluzyjski taniec, muzyka i śpiew, ale w formie, jaką odnalazł właśnie w twórczości Lorki tj. symbolizującej suchą i jałową Andaluzję, a nie jej malowniczą i barwną wersję stworzoną na potrzeby turystów.
W 1961 roku opuścił zespół i przeniósł się do Włoch, gdzie pracował jako tancerz i choreograf m.in.: w rzymskiej Operze i mediolańskiej La Scali. W latach sześćdziesiątych zaczynał już być rozpoznawalny styl choreograficzny Antonio Gadesa, który starał się wydobyć esencję z tańca flamenco – eliminował ozdobniki, dodatki w złym guście, cekiny czy nienaturalną wirtuozerię, która według niego „prostytuowały" prawdziwe flamenco. W poszukiwaniu nowego punktu odniesienia do choreografii istotna była dla niego również wiedza o aktualnych artystycznych trendach, takich jak ruch abstrakcyjny czy surrealizm.
Sztuką wspomnianego Lorki inspirowane były także Krwawe Gody, widowisko, które w 1974 roku przyniosło twórcy międzynarodowy sukces i uznanie, a w 1981 roku – za sprawą Carlosa Saury – zostało przeniesione na ekran filmowy, dzięki czemu Saurę i Gadesa okrzyknięto największymi współczesnymi propagatorami sztuki flamenco. Tandem kontynuował współpracę jeszcze m.in. w 1983 roku przy powstaniu Carmen i w 1986 roku przy Czarodziejskiej miłości.

W 1994 Gades wystawił ostatnią swoją premierę – Owcze Źródło (Fuenteovejuna); cztery lata później Compania Antonio Gades została oficjalnie rozwiązana. Jednak w 2004 roku, na miesiąc przed śmiercią, Antonio Gades stworzył Fundację, której zadaniem miało być dbanie o jego artystyczny dorobek i promocję hiszpańskiego tańca na całym świecie. Za sprawą Fundacji zespół powrócił na scenę i stał się odpowiedzialny za wystawianie baletów zmarłego choreografa z zachowaniem oryginalnego ducha, klimatu oraz myśli inscenizacyjnej, w formie jaką nadał jej niegdyś sam tancerz. Pod dyrekcją artystyczną Stelli Arauzo, która przez wiele lat tańczyła z Gadesem, oraz techniczną dyrekcją Dominique You, która przez wiele lat była prawą ręka mistrza i reżyserem światła – składa się dziś z kilku członków oryginalnego składu oraz grupy nowych młodszych tancerzy.

CARMEN
Scenariusz, choreografia, reżyseria i światła: Antonio Gades i Carlos Saura
Scenografia: Antonio Saura
Muzyka: Antonio Gades, Solera Freire, Georges Bizet, Manuel Penella
Śpiewacy: Enrique Pantoja, Juañares, Manuel Chacon, Alfredo Tejada, Gabriel Cortés, Johnny Cortés, „La Bronce"
Gitarzyści: Juan Antonio Zafra, Andres Carmona, Ramón Jimenez
czas trwania: 80 minut (bez przerwy)
premiera: 17 maja 1983, Paryż