XXII Łódzkie Spotkania Baletowe 2013 r.

Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Województwo Łódzkie - Urząd Marszałkowski Województwa Łódzkiego

Biuro Obsługi Widzów  42  633 31 86
kasy 42 633 77 77


Dostępność
Kontakt
FaceBook
YouTube
Instagram
TikTok
Teatr Wielki w Łodzi - edukacja
{bw_alt}
Przejdź do BIP



Drukuj Zmniejsz tekst Powiększ tekst

XXII Łódzkie Spotkania Baletowe 2013 r.

Łódzkie Spotkania Baletowe – to pierwszy międzynarodowy festiwal baletowy w Polsce; jego inauguracyjna edycja miała miejsce w 1968 roku w Teatrze Wielkim w Łodzi – już w rok po otwarciu Teatru. Od początku istnienia Spotkania odbywają się co dwa lata i zgodnie ze swoim artystycznym założeniem, są miejscem konfrontacji aktualnych trendów w światowej sztuce baletowej i najważniejszych osiągnięć we współczesnej choreografii.

Łódzkie Spotkania Baletowe, dzięki profesjonalnemu doborowi repertuaru, twórców, i zespołów w krótkim czasie zdobyły międzynarodowy rozgłos i uznanie, a udział już w pierwszych edycjach festiwalu takich indywidualności baletu XX wieku, jak: Maurice Bejart, Boris Ejfman, Jiri Kylian , Hans van Manen czy Alicia Alonso szybko ugruntował wysoką pozycję Spotkań pośród innych tego rodzaju wydarzeń w Europie i na świecie.
W ciągu ponad czterdziestoletniej historii Łódzkich Spotkań Baletowych na scenie Teatru Wielkiego w Łodzi wystąpiły wszystkie liczące się w świecie kompanie baletowe, a wśród nich m.in.: Ballet du XX Siecle, Ballet Rambert, Cullberg Ballet, Sadler's Wells Royal Ballet, Nederlands Dans Theater, Batsheva Dance Company, Kibbutz Contemporary Dance Company, ISO Dance Theatre, Ballet Nacional de Cuba, Balet Teatru Bolszoj, a także wszystkie polskie zespoły baletowe.

Łódzkie Spotkania Baletowe są jedynym biennale w Polsce, podczas którego publiczność, także zagraniczna, ma szanse uczestnictwa w szerokim i różnorodnym spektrum twórczości baletowej, a biorąc pod uwagę zmieniające się estetykę tańca i techniki baletowe, ma okazję do intelektualnych i duchowych przeżyć najwyższej artystycznej próby.

 

PROGRAM XXII ŁÓDZKICH SPOTKAŃ BALETOWYCH

DATA

TEATR WIELKI W ŁODZI

26 października

sobota
19.00

Zespół Baletowy Teatru Wielkiego w Łodzi

PREMIERA

L. Minkus
ŁSB – DON KICHOT – PREMIERA 

balet

27
października

niedziela
19.00

Zespół Baletowy Teatru Wielkiego w Łodzi

L. Minkus
ŁSB – DON KICHOT – PREMIERA 

balet

29
października

wtorek
18.30

Zespół Baletowy Teatru Wielkiego w Łodzi

L. Minkus
ŁSB – DON KICHOT – PREMIERA z EXPRESSEM

balet

5
listopada

wtorek
19.00

Ballet National de Marseille

MOVING TARGET

6
listopada

środa
19.00

Ballet National de Marseille

MOVING TARGET

 

9
listopada

sobota
19.00

Ballet National de Marseille

ORFEUSZ I EURYDYKA

 

10
listopada

niedziela
19.00

Ballet National de Marseille

ORFEUSZ I EURYDYKA

14
listopada

czwartek
19.00

Ailey II

STREAMS, VIRTUES, REVELATIONS

15
listopada

piątek
19.00

Ailey II

STREAMS, VIRTUES, REVELATIONS

16
listopada

sobota
19.00

Ailey II

AILEY HIGHLIGHTS, DOSCONGIO, RUSTY, REVELATIONS

 

17
listopada

niedziela
19.00

Ailey II

AILEY HIGHLIGHTS, DOSCONGIO, RUSTY, REVELATIONS

 

21
listopada

czwartek
19.00

 

Sidi Larbi Cherkaoui

m¡longa

22
listopada

piątek
19.00

Sidi Larbi Cherkaoui

m¡longa

23
listopada

sobota
19.00

Sidi Larbi Cherkaoui

m¡longa

29
listopada

piątek
19.00

 

Russell Maliphant

STILL CURRENT (Afterlight, Two, Duet, Solo, Trio)

 

30
listopada

sobota
19.00

Russell Maliphant

STILL CURRENT (Afterlight, Two, Duet, Solo, Trio)

 

 

 

KONFERENCJA PRASOWA – DON KICHOT –  XXII ŁSB
konferencja prasowa - XII ŁSB - Don Kochot - 4 października 2013.pdf [1Mb]

Ballet National de Marseille wystąpił już dwa razy w ramach Łódzkich Spotkań Baletowych, w roku 1981 i 2007. Za każdym razem występy zespołu spotkały się z dużym uznaniem, dlatego Teatr Wielki w Łodzi podjął decyzję o ponownym zaproszeniu zespołu.

Ballet National de Marseille został założony w roku 1972 przez legendarnego Rolanda Petita. W roku 1984 Ballet National de Marseille otrzymał status Krajowego Centrum Choreograficznego. W grudniu 2004 roku dyrekcję przejął Belg – Frederic Flamand, który wytyczył nowy kierunek artystycznej drogi zespołu. Cechuje ją interdyscyplinarne podejście do sztuki, integracja sztuki tańca ze sztukami plastycznymi, technikami audiowizualnymi i architekturą.
Ballet National de Marseille wystąpił już dwa razy w ramach Łódzkich Spotkań Baletowych, w roku 1981 i 2007. Za każdym razem występy zespołu spotkały się z dużym uznaniem, dlatego Teatr Wielki w Łodzi podjął decyzję o ponownym zaproszeniu zespołu.

Frédéric Flamand
W swoim podejściu do tańca stoi na stanowisku łączenia technik i dialogu pomiędzy tańcem klasycznym i współczesnym. Drogę artystyczną Frédérica Flamanda cechuje interdyscyplinarne podejście do sztuki, integracja sztuki tańca ze sztukami plastycznymi, technikami audiowizualnymi i architekturą. Przez blisko 15 lat kierował belgijskim centrum sztuki choreograficznej Charleroi/Danses .
W roku 2004 został mianowany dyrektorem Ballet National de Marseille i pełni tę funkcję do dzisiaj. Także od 2004 roku Flamand jest profesorem na Universite d'Architecture w Wenecji (atelier sztuk interdyscyplinarnych).
Był dyrektorem artystycznym festiwalu tańca w Cannes (edycje 2011 i 20013) – Festival de Danse de Cannes.
Realizowane przez Frédérica Flamanda spektakle prezentowane są na dużych scenach europejskich oraz w Stanach Zjednoczonych. Za zasługi dla sztuki odznaczony Orderem Komandorskim Sztuki i Literatury Republiki Francuskiej.


MOVING TARGET
choreografia: Frédéric Flamand
scenografia i video: Diller+Scofidio
muzyka: Jan-Sebastian Bach, Jean-Paul Dessy, Laurent Jadot, Acid Kirk, Arvo Pärt, Seal Phüric, Alfred Schnittke, Dymitr Szostakowicz, Vodenitcharov, Galina Ustvolskaïa

MOVING TARGET to spektakl prezentujący związki tańca z architekturą i rezultat pierwszej współpracy Frédérica Flamanda z nowojorskimi architektami z pracowni Diller+Scofidio.
Inspiracją do powstania spektaklu były także nieocenzurowane dzienniki Niżyńskiego, sławnego tancerza i choreografa, legendarnego prekursora tańca współczesnego, który połowę życia spędził w zakładzie psychiatrycznym. Celem Flamanda było poruszenie tematu schizofrenii i rozdarcia pomiędzy rzeczywistością i iluzją, które choroba ta implikuje. Flamand stworzył we współpracy z amerykańskimi architektami scenografię pozwalającą wywołać u widza podobny efekt rozdwojenia. Choreograf i scenografowie wykorzystują w tym celu ogromne lustro zawieszone nad sceną pod katem 45°, ekrany i projekcje wideo. W efekcie rozpada się nasze perspektywiczne postrzeganie, destabilizując nasze "oko pasywne".
MOVING TARGET jest choreografią czerpiącą energię z rozdwojenia, z utajonych antagonizmów, z opozycji pomiędzy normalnością a patologią. Przypomina nam, że każde społeczeństwo szuka kozłów ofiarnych, gdyż zawsze chodzi o przyklejenie etykietki, nazwanie, ...czy to chodzi o czarownicę, czy heretyka, obcego, chorego psychicznie, innego..

ORFEUSZ I EURYDYKA
reżyseria i choreografia: Frédéric Flamand
scenografia, obrazy, kostiumy: Hans Op De Beeck
światła: Frédéric Flamand, Hans Op De Beeck, Bertrand Blayo
muzyka: Christoph Willibald Gluck (wersja Hectora Berlioza)
Koprodukcja Ballet National de Marseille z l'Opéra Théâtre de Saint -Étienne

Znany wszystkim mit: Orfeusz opłakuje zmarłą Eurydykę, wysłany przez Jowisza Amor radzi mu udać się do Hadesu w poszukiwaniu ukochanej. Orfeusz oczarowuje swym śpiewem nawet Furie.
Mityczny wątek zainspirował Frederica Flamanda do wyreżyserowania opery z udziałem chóru, orkiestry i śpiewaków operowych, powstała także wersja baletowa spektaklu, z nagraną muzyką, która zaprezentowana zostanie w ramach XXII Łódzkich Spotkań Baletowych. Twórcą scenografii i kostiumów jest multidyscyplinarny artysta z Belgii Hans Op De Beeck: rzeźbiarz, malarz, rysownik, pisarz, fotograf, twórca instalacji i wideo.

Zespół wystąpi po raz pierwszy na festiwalu Łódzkie Spotkania Baletowe.

Ailey II
Zespół baletowy utworzony w roku 1974 w ramach Alvin Ailey American Dance Theater. Jego ideą przewodnią było połączenie talentu młodego pokolenia amerykańskich tancerzy z najbardziej kreatywnymi wizjami artystycznymi młodych choreografów. Podobnie jak w przypadku głównego zespołu Alvin Ailey American Dance Theater w skład zespołu Ailey II wchodzą tylko czarnoskórzy tancerze. Z biegiem czasu zespół Ailey II stał się jednym z najpopularniejszych zespołów baletowych w Stanach Zjednoczonych.
Zespół wystąpi po raz pierwszy na festiwalu Łódzkie Spotkania Baletowe.
Tancerze Zespołu Ailey II to najbardziej utalentowani artyści swojego pokolenia. Publiczność zachwyca się poruszającymi spektaklami, w których ukazana jest siła, zwinność i wdzięk ciała i ducha wykonawców. Zespół pod kierownictwem dyrektora artystycznego Troya Powella prezentuje swe wspaniałe innowacyjne produkcje zarówno w Stanach Zjednoczonych jak i za granicą. W ich wyjątkowo zróżnicowanym repertuarze znajdują się porywające spektakle – ponadczasowe choreografie Alvina Aileya i dzieła najwybitniejszych współczesnych choreografów.

Alvin Ailey
Alvin Ailey urodził się 5 stycznia 1931r. w Rogers w Teksasie. Doświadczenia życiowe z wiejskiego Południa w przyszłości będą inspiracją dla niezapomnianych choreografii/dzieł Aileya. W wieku 12 lat przeprowadził się z matką do Los Angeles, gdzie zetknął się z tańcem dzięki spektaklom Ballet Russe de Monte Carlo i Katherine Dunham Dance Company. Oficjalne kształcenie w kierunku baletowym rozpoczął u Lestera Hortona, który jest założycielem jednego z pierwszych w USA zespołów integrujących tancerzy różnych ras. Horton stał się mentorem Aileya, gdy ten rozpoczął swoja zawodową karierę. Po śmierci Hortona w roku 1953, Ailey został dyrektorem Lester Horton Dance Theater i zaczął tworzyć choreografie do własnych spektakli. W roku 1954 został zaproszony do udziału w broadwayowskim musicalu House of Flowers. Ailey studiował taniec wraz z Martha Graham, Doris Humphrey, Charlesem Weidmanem, Hanyą Holm i Karelem Shookiem, brał również lekcje aktorstwa u Stelli Adler. W roku 1958 założył Alvin Ailey American Dance Theater, aby realizować swoją wizję zespołu popularyzującego dziedzictwo tańca współczesnego i zachowującego wyjątkowość afro-amerykańskiej kultury. W 1969 r. utworzył Alvin Ailey American Dance Center (obecnie The Ailey School), a w 1974 r. Alvin Ailey Repertory Ensemble (obecnie Ailey II). Alvin Ailey był prekursorem programów promujących sztukę w edukacji, szczególnie wśród zaniedbanych wspólnot. Za życia Ailey otrzymał wiele tytułów doktora honoris causa, Medal Spingarn, Medal w Służbie Pokoju ONZ, nagrodę Dance Magazine oraz nagrodę Samuel H. Scripps American Dance Festival Award. W 1988 roku Ailey otrzymał wyróżnienie Kennedy Center Honors w uznaniu za wyjątkowy wkład w amerykańską kulturę. Gdy Alvin Ailey zmarł dnia 1 grudnia 1989 roku, New York Times napisał o nim – „nie musisz go znać osobiście, aby być poruszonym jego humanitarnością, entuzjazmem i wylewnością, a także jego pełnym odwagi zaangażowaniem w wielorasowe braterstwo."


Program A

STREAMS
(1970)
choreografia – Alvin Ailey
muzyka – Miloslav Kabelac
kostiumy – A. Christina Giannini
światła – Chenault Spence

Streams to abstrakcyjna choreografia, w której twórca zgłębia motyw ciał w przestrzeni. Artyści tańczą do muzyki perkusyjnej Miloslava Kabelaca. To wspaniałe dzieło było pierwszą dużą produkcją autorstwa Alvina Aileya, w której nie ma fabuły. Odniosła ona wielki sukces w dniu swej premiery w 1970 roku.


VIRTUES
(2012)
choreografia – Amy Hall Garner
muzyka – Karl Jenkins
kostiumy – George Hudacko
światła – Al Crawford

Virtues w choreografii Amy Hall Garner to spektakl prezentujący wyjątkowo energetyczny, a zarazem elegancki ruch. Tancerze poruszają się z królewską gracją w takt żywiołowej muzyki Karla Jenkinsa. Ich taniec to ambitne połączenie techniki modern i jazzu.


REVELATIONS
(1960)
choreografia – Alivn Ailey
muzyka – tradycyjna
scenografia i kostiumy – Ves Harper
adaptacja kostiumów do Rocka My Soul – Barbara Forbes
światła – Nicola Cernovitch

Revelations zgłębia uczucia głębokiego żalu i najczystszych radości ludzkiej duszy, posługując się śpiewanymi kazaniami i muzyką gospel. Alvin Ailey mawiał, że jednym z największych skarbów Kultury amerykańskiej jest kulturalne dziedzictwo Afroamerykanów – „czasem pełne smutku, niekiedy tryumfu, jednak zawsze pełne nadziei". Ta kultowa już choreografia jest hołdem zarówno dla tego dziedzictwa, jak i dla geniuszu Aileya.


Program B

AILEY HIGHLIGHTS
Ailey Highlights to zbiór fragmentów pięciu znanych dzieł – Blues Suite, The Lark Ascending, Hidden Rites, Isba i Escapades – w choreografii Alvina AIleya.

DOSCONGIO
(1998)
choreografia – Robert Moses
muzyka – Fryderyk Chopin
kostiumy – Moses
światła – Stacey Boggs

Doscongio to solo do dwóch części Sonaty na wiolonczelę i fortepian (op. 65) Chopina. Taniec tu prezentowany jest zarówno pełen skupienia, jak i luzu. Choreograf Robert Moses, który stworzył swoje sztandarowe dzieło w 1998 roku, pragnął poruszyć w nim kwestię zmiany sposobu patrzenia człowieka na swoją osobę. Pierwsza część symbolizuje brawurę, z jaką podchodzi on do otoczenia, a druga ukazuje moment uświadomienia sobie, iż tamten sposób traktowania świata był błędny.

RUSTY
(2012)
choreografia – Benoit-Swan Pouffer
muzyka skomponowana przez Mikaela Karlssona
śpiew – Annette St. John
kostiumy – Elena Comendador
światła – Al Crawford

Benoit-Swan Pouffer stworzył swą choreografię Rusty do pulsujących rytmów muzyki Mikaela Karlssona. Dziewięciu tancerzy porusza się w eteryczny sposób w tej współczesnej produkcji ukazującej doświadczenia młodych wykonawców – wyzwania, jakie przed nimi stoją i związki, które budują jako artyści.


Russell Maliphant to brytyjski choreograf, który porzucił Sadler's Wells Royal Ballet, aby badać nowe aspekty ruchu i współpracować z awangardowymi choreografami takimi jak Laurie Booth, Rosemary Butcher czy Lloyd Newson. Studiował również anatomię, fizjologię i biomechanikę, co miało duży wpływ na jego choreograficzną twórczość. W roku 1996 Maliphant stworzył własny zespół pod nazwą Russell Maliphant Company. Od tego czasu współpracował z wieloma znamienitymi zespołami i artystami, takimi jak m.in.: Sylvie Guillem, Robert Lepage, Isaac Julian, Balletboyz and Lyon Opera Ballet. Publiczność Łódzkich Spotkań Baletowych miała okazję podziwiać Russella Maliphanta, który wystąpił wraz z Sylvie Guillem podczas festiwalu w roku 2011, prezentując swoją choreografię PUSH. Wielki sukces tamtego spektaklu przyczynił się do podjęcia przez Teatr decyzji o zaproszeniu Russella Maliphanta do udziału w XXII Łódzkich Spotkaniach Baletowych.


Michael Hulls – reżyser światła
Studiował taniec i teatr w Dartington College. Otrzymał stypendium Arts Council, aby wziąć udział w warsztatach projektowania światła dla baletu z Jennifer Tipton w Nowym Jorku i Paryżu. Przez ostatnie 20 lat pracował wyłącznie dla baletu, w szczególności dla Russella Maliphanta. Ich wspólne dzieła zdobyły międzynarodowe uznanie i wiele nagród.
W roku 2007 współpraca Michaela i Russella stała się tematem filmu dokumentalnego Channel 4 pod tytułem Światło i taniec.
W roku 2010 Michale Hulls został artystą współpracującym z Sadler's Wells, a jego wkład w taniec został uznany przez Oxford Dictionary of Dance.


STILL CURRENT to tytuł nowego wieczoru baletowego przygotowanego przez choreografa o międzynarodowej renomie, Russella Maliphanta, i fenomenalnego twórcę świateł, Michaela Hullsa.
Wieczór baletowy obejmuje stworzone ostatnio duety, tria i solo, tańczone przez wyjątkową grupę tancerzy, wśród których jest Dickson Mbi, który ostatnio zachwycił publiczność swoją siłą i niepowtarzalnym stylem "popping" w spektaklu The Rodin Project, filmie o tańcu Erebus i reklamie Lucozade Revive. Towarzyszą mu Carys Staton, której energetyczna elegancja i subtelna siła dochodzą do głosu w nowych kreacjach, oraz wybitny Thomasin Gülgeç, którego zwinność i lekkość są ukazane nie tylko w nowych dziełach, ale również w uznanym solo Afterlight (część pierwsza), które stanowi część wieczoru.
Choreografie cechuje różnorodna stylistyka łącząca balet, sztuki walki i jogę. Od strony muzycznej wieczór stanowi eklektyczną mieszankę dźwięków obejmującą kompozycje Érica Satie i długoletniego współpracownika Maliphanta – Andy'ego Cowtona, jak również stworzone na zamówienie kompozycje Armanda Amara, dobrze znanego dzięki skomponowanym ścieżkom dźwiękowym do filmów. Kostiumy zostały zaprojektowane przez Steviego Stewarta. Reżyserią animacji zajął się Jan Urbanowski.


Afterlight (część pierwsza)
tańczy: Thomasin Gulgec
światła: Michael Hulls
muzyka: Eric Satie, Gnossiennes 1–4
dźwięk: Andy Cowton
oryginalna koncepcja: Es Devlin
media: onedotzero industries
czas trwania: 15 minut

Produkcja Sadler's Wells we współpracy z Theatre National de Chaillot, Monaco Dance Forum, Teatre Nacional de Catalunya. Mercat de les Flors, Opera de Dijon i Grand Theatre Luxembourg.
Wacław Niżyński stworzył za życia setki geometrycznych rysunków i obrazów o kolistych formach, często pokazujących w centrum stylizowane oko. Rysunki te w połączeniu ze zdjęciami tancerza Barona de Meyera stały się dla Maliphanta inspiracją do stworzenia dzieła Afterlight. Oba te źródła ukazują ukrytą świadomość ruchu i formy, którą Maliphant chciał oddać za pomocą swoich środków wyrazu przy jednoczesnym umiejętnym operowaniu światłem. Afterlight otrzymało wspaniałe recenzje, stając się jednym z najbardziej uznanych solo. Choreografia została w roku 2010 nominowana do nagrody im. Laurence'a Oliviera za najlepszą nową produkcję baletową i zdobyła The Critics Circle Award 2010 za najlepszą choreografię nowoczesną.

 

Two
tańczy: Carys Staton
światła: Michael Hulls
muzyka: Andy Cowton
czas trwania: 10 minut

Jedna z najbardziej olśniewających i oryginalnych choreografii Maliphanta, stworzona jako solo dla Dany Fouras w roku 1997, jest teraz wykonywana przez Sylvie Guillem. Maliphant zmodyfikował choreografię, umożliwiając jej wykonanie przez dwoje tancerzy.

Duet
tańczą: Carys Staton & Russell Maliphant
światła: Michael Hulls
muzyka: do uzgodnienia
czas trwania: 20 minut

Muzą i inspiracją dla tej choreografii była Carys Staton, młoda tancerka dysponująca wspaniałą techniką. Wraz z partnerem tworzy dynamiczny duet.

Solo
tańczy: Dickson Mbi
światła: Michael Hulls
animacja: Jan Urbanowski
muzyka: Armand Amar
czas trwania: 19 minut

Choreografia wykorzystuje nowoczesny ruch i styl pop ping, stanowiąc popis wirtuozerii ruchu Dicksona.

 

Trio
tańczą: Thomasin Gulgec, Dickson Mbi, Russel Maliphant
światła: Michael Hulls
muzyka: Andy Cowton
czas trwania: 20 minut

Troje znakomitych tancerzy wspina się na wyżyny swoich technicznych możliwości. Choreografia ta łączy taniec współczesny, capoeirę i styl popping z muzyką skomponowaną specjalnie przez Amara.

 

Sidi Larbi Cherkaoui, to urodzony w Belgii choreograf z marokańskimi korzeniami. Od swojego debiutu w roku 1999 stworzył ponad 15 spektakli baletowych i zdobył wiele znaczących nagród m.in. Fringe First w Edynburgu i nagrodę im. Niżyńskiego w Monako. Po udanej współpracy ze znakomitymi artystami, jak Akram Khan i Maria Pages, a także z mnichami z klasztoru Szaolin, Sidi Larbi Cherkaoui zorganizował grupę utalentowanych argentyńskich tancerzy i muzyków, z którymi stworzył spektakl m¡longa.

m¡longa

Pierwsza międzynarodowa produkcja dotycząca tango, która została stworzona przez artystę nie pochodzącego z Argentyny; fakt ten dał możliwość świeżego spojrzenia na ten tradycyjny taniec z innej perspektywy kulturowej. W spektaklu bierze udział dziesięciu tancerzy i pięciu muzyków z Argentyny oraz dwóch tancerzy tańca współczesnego.
Ta najnowsza produkcja choreografa miała swoją premierę w maju bieżącego roku w Lozannie i przyniosła i autorowi, i wykonawcom znaczący sukces. Warto podkreślić, że współautorami muzyki do spektaklu m¡longa, obok wykorzystanych kompozycji oryginalnego tanga, są Polacy: Szymon Brzóska i Olga Wojciechowska.

 

Od choreografa...

W swojej karierze miałem styczność z tangiem przy wielu okazjach. W mojej pierwszej produkcji, "Anonymous Society" (pol.: "Anonimowe stowarzyszenie"), umieściłem fragment z tangiem do piosenki Jacquesa Brela. W spektaklu "D'Avant" Damien Jalet, Juan Cruz, Luc Dunberry i ja tańczyliśmy tango, jednocześnie śpiewając. W "Tempus Fugit" tańczyłem w duecie z argentyńską tancerką Lisi Estaras. W każdym przypadku były to tylko krótkie fragmentyi, jestem więc szczęśliwy, że mogłem wreszcie stworzyć spektakl o tangu. Podczas wizyty w Buenos Aires w sierpniu 2010 najbardziej ujęła mnie ta sama energia, którą mają w sobie tancerze zespołów prezentujących taniec współczesny. Różnica między nimi a tancerzami, których poznałem w Argentynie, polega na tym, że tancerze argentyńscy wciąż opierają się na starych tradycjach. Byłem zachwycony tym, jak korzystają oni z tradycyjnych form tańca w bardzo nowoczesny sposób. W tangu pociąga mnie wiele elementów. Po pierwsze, jest to taniec pary. Niezależnie od tego czy tańczę z Marią Pages czy Akramem Khanem, mój taniec zawsze prowadzi do dotyku. Jeżeli istnieje coś takiego jak "mój własny styl", to jest nim właśnie to dotykanie. Tango nie jest niczym więcej. To tylko dotyk.
Bardzo chciałbym stworzyć wrażenie uczestniczenia w milondze. To jeden z tych typowych wieczorów tanecznych, podczas których stoliki są porozstawiane dookoła parkietu i panowie mogą prosić panie do tańca. Widok wszystkich tych par tańczących ma w sobie coś kosmicznego. Każda z nich tańczy swobodnie, musi jednak w swych ruchach uwzględniać obecność pozostałych par, by się z nimi nie zderzyć. Właśnie ten ruch, przypominający ruch ciał niebieskich, chciałem oddać w spektaklu. Kojarzy mi się on też z wirującymi derwiszami; ma on w sobie pewien rodzaj duchowości.

Do góry

{banners_down}

design by fast4net
Zamknij