La Sylphide jest „baletem białym”, z którego wywodzi się balet romantyczny. Jego wyjątkowy, subtelny charakter przetrwał w nienaruszonej formie do dnia dzisiejszego. Ten spektakl to kamień milowy w historii baletu; dzieło, które stało się początkiem rewolucji zarówno na płaszczyźnie technicznej, jak i estetycznej. Zwiewny przezroczysty biały strój, tzw. „paczka” oraz puenty to elementy, które stały się fundamentem symboliki klasycznego baletu.

Pierwsza wersja La Sylphide została zaprezentowana w Paryżu w 1832 r. w choreografii Filippa Taglioni, z muzyką Jeana Schneitzhöffera. Latem 1834 r. August Bournonville zachwycony przedstawieniem, zadecydował włączyć je do repertuaru Opery Kopenhaskiej. Od tego czasu spektakl okrzyknięto arcydziełem i zaczęto pokazywać go na deskach najważniejszych światowych teatrów. W 1966 roku balet doczekał się być może najlepszej w dziejach interpretacji ról Jamesa i Sylfidy w wykonaniu niezapomnianych Carli Fracci i Rudolfa Nureyeva. Uwspółcześniona wersja w adaptacji Mainy Gielgud została wystawiona w Teatro Nazionale w roku 2013. Wspaniała scenografia Michele’a Della Cioppy oraz niezwykłe kostiumy Shizuko Omachi sprawiły, że granica między światem realnym, a magicznym jest trudna do uchwycenia.

Występ został objęty patronatem Włoskiego Instytutu Kultury w Warszawie