Podczas gdy Fryderyk Chopin zdobył we Francji wielkie uznanie jako ambasador kulturalny uciskanego narodu, jego młodszy kolega, Stanisław Moniuszko, działał na polu kultury we własnej ojczyźnie. I podobnie jak Chopin – Moniuszko w swojej twórczości łączył zachodnioeuropejski romantyzm z duchem polskiej kultury. HALKA jest bez wątpienia przykładem na udane połączenie cech włoskiej, francuskiej i niemieckiej opery z elementami typowymi dla polskiego folkloru i tradycji. Opera ta ponadto, dzięki patriotycznej i krytykującej stosunki społeczne wymowie, stała się wyrazem tożsamości narodowej.

Żeby zrozumieć tę operową przypowieść o porzuconej dziewczynie, trzeba ją osadzić w kontekście rozdźwięku społecznego, który w czasach Moniuszki doprowadził do krwawej rzezi galicyjskiej. Halka jest istotą zawieszoną między dwoma światami: występnej szlachty i mściwych górali. Nie ma tu jednoznacznie złych i dobrych postaci. To nie jest łzawy melodramat. To okrutna parabola ludzkiej samotności.
 

 

Spektakl robi wrażenie teatralnym rozmachem i scenograficzną czystością. W pamięci pozostaje wiele obrazów: z prostymi, ale efektownymi dekoracjami, ze szlachetnym oświetleniem (Maciej Igielski), z ciekawymi i nienachalnymi projekcjami wideo. To prawdziwy pokaz kostiumowej wyobraźni (Weronika Karwowska) i olbrzymiego talentu tych wszystkich rzemieślników z pracowni krawieckich, którzy skomplikowanym, tworzonym z wielu warstw różnorodnych materiałów strojom nadali wizualną lekkość.

/ Piotr Olkusz, Stoimy tam, gdzie staliśmy, teatralny.pl, 25 stycznia 2017
 

W realizacji przygotowanej na pięćdziesięciolecie Teatru Wielkiego, Jarosław Kilian wykorzystał historię porzuconej dziewczyny jako uniwersalny dramat, który mógłby rozegrać się wszędzie, w każdej społeczności, pomiędzy dwojgiem młodych z nieznacznie tylko zaznaczonymi różnicami społecznego statusu, czyli w socjologicznie dowolnym anturażu.

/ Agata Białecka, A jodły szumią i szumią, Dziennik Teatralny, 23 stycznia 2017
 

Dorota Wójcik potrafiła po mistrzowsku oddać wewnętrzne splątanie prostej, jakże naiwnej dziewczyny. W ogóle Dorota Wójcik jest absolutnym muzycznym fenomenem, bo nie wypominając jej lat scenicznej kariery wciąż jest na wokalnym szczycie, a w zasadzie jest sopranem uniwersalnym jak Joan Sutherland.

/ Joanna Tumiłowicz, Śladami Marii Fołtyn, maestro.net.pl, 23 stycznia 2017

Z całej obsady najbardziej podobał mi się Dominik Sutowicz w partii Jontka. Prezentując mocny głos prowadzony z dużą swobodą kreślił postać swojego bohatera z prawdziwą pasją i właściwą ekspresją. Udaną kreację aktorsko-wokalną stworzyła również Dorota Wójcik w roli nieszczęśliwej Halki. Jej Halka mieni się całą paletą emocji, przechodząc od stanu najwyższego szczęścia w spotkaniu z Januszem, do chwili zwątpienia i niepokoju podczas oczekiwania na spotkanie z nim, wreszcie rezygnacji i finałowego szaleństwa prowadzącego do zaskakującego finału.

Adam Czopek, Halka na piećdziesięciolecie, maestro.net.pl, 23 stycznia 2017
 

(...) największe wrażenie wywiera moment, gdy Halka, której umiera dziecko, chce podpalić kościół, gdzie ukochany Janusz bierze ślub z inną. Scena jest pusta, z ciemności światło wydobywa jedynie Halkę – Dorotę Wójcik. A ona śpiewa przejmująco, w sposób naturalny i piękny. To wystarczy, by stworzyć żywy teatr.
Drugim atutem przedstawienia jest Dominik Sutowicz najlepszy od kilkunastu lat Jontek, jaki pojawił się na naszych scenach. Wokalnie swobodny, a przy tym doskonale interpretujący tekst, dzięki temu snujący się smętnie w innych przedstawieniach Jontek nabrał wreszcie życia.

/ Jacek Marczyński, Dziwny kontusz i dziarski mazur, Rzeczpospolita, 23 stycznia 2017

 

 

Jubileusz 50-lecia Teatru Wielkiego w Łodzi
pod Honorowym Patronatem Marszałka Województwa Łódzkiego:




 

Sponsor premiery: