Libretto tego czarodziejskiego widowiska tanecznego napisała Liwia Pawłowska, muzykę z kolei skomponował Maciej Pawłowski. Historia mówi o wydarzeniach dziejących się w Krainie Dnia i Nocy, gdzie główna bohaterka, Księżniczka Dnia – tytułowa Lamaila – zostaje nagle w środku nocy obudzona przez śmiesznego stwora mieszkającego w głębinach bagna – Mr. Gulgacza. Lamaila dzięki pełni księżyca... zakochuje się w Księciu Nocy – Namadilu. Kiedy wszyscy są pewni, że ta para nigdy się już nie spotka, wydarzenia przybierają nieoczekiwany obrót.
Muzyka utrzymana jest w disney’owskim stylu, z dużą ilością pięknych melodii. Znaczna część materiału muzycznego została zinstrumentowana przez samego mistrza gatunku, najbardziej znanego w Polsce kompozytora muzyki baletowej – Bogdana Pawłowskiego, którego KRÓLEWNA ŚNIEŻKA od 40 lat święci triumfy na scenie Teatru Wielkiego w Łodzi. I wszystko wskazuje na to, że LAMAILA może zdetronizować „królową” pod względem popularności.

LAMAILA to widowisko taneczne na 70 tancerzy baletu, akrobatów i uczestników programu edukacyjnego, ale LAMAILA to również musicalowe piosenki w wykonaniu Kai Mianowanej i Martina Fitcha. Posłuchajcie piosenki Ktoś inny niż ja (muz. M. Pawłowski, sł. A. Otto-Nowak).


Jedna z gwiazd w gwiazdozbiorze Cassiopei o numerze RRA 01h33m21.79 +60°40'12.2'' dec 10.61 mag Cas została nazwana LAMAILA. „Jest to dosyć typowa gwiazda w gromadzie otwartej M103, wraz z którą znajduje się w odległości mniej więcej 7000 lat świetlnych od Ziemi. To gwiazda ciągu głównego o typie widmowym B3V, zatem o temperaturze kilkunastu tysięcy stopni. Taki typ widmowy ustalono w 1965 roku. Lamaila jest gwiazdą dosyć młodą, której wiek nie przekracza trzydziestu milionów lat” – mówią specjaliści z Planetarium EC-1.

Przed każdym spektaklem Astronom wprowadzi publiczność w sekrety koniunkcji planet – wydarzenia astronomicznego mającego ogromny wpływ na dalsze wydarzenia w spektaklu. Popularno-naukowy wstęp astronomiczny przygotowali pracownicy Planetarium EC-1.

***

Lamaila to przepiękny spektakl dla dzieci, pokazujący moc teatralnej techniki. Gdy tak dużo mówimy o pedagogice teatru i gdy tak często zwracamy uwagę na konieczność tworzenia teatralnego repertuaru z myślą o najmłodszych, łódzki Wielki przypomina, że pierwsze zachwyty operą rodzą się najczęściej wraz z pełnym onieśmielenia pytaniem: jak to działa? Z pytaniem, którego z wiekiem zaczynamy się sami przed sobą wstydzić, choć przecież zadajemy je sobie w operze bardzo często – również wówczas, gdy w przerwie spektaklu odruchowo zaglądamy do kanału orkiestrowego, a wśród instrumentów i pulpitów odnajdujemy przede wszystkim naszą dziecięcą ciekawość.

Piotr Olkusz, Kosmos w operze, teatralny.pl, 26 kwietnia 2017

Lamaila to typ widowiska, w którym widza chce się uwieść i oczarować. Promowana jako spektakl familijny dla widzów od lat 5 do 102, spełnia odwieczne ludzkie pragnienia o wielkiej miłości i zwycięstwie sprawiedliwości, zachwyca też swoją malowniczością. Może również stanowić teatralną wariację na temat fenomenu, możliwej już przecież, prywatnej turystyki kosmicznej i zaspokoić nasze marzenia o podboju wszechświata. Rozbudowana dramaturgicznie, ale też dopracowana w najdrobniejszych szczegółach spektakularna inscenizacja, daje szansę na całkowite oderwanie się od rzeczywistości  i zachwyt nad wytańczoną historią miłości rozkwitłą w noc równonocy. Dzięki teatralnej iluzji stanowi artystyczną wariację łączącą świat sztuki z teorią naukową i pozwala wyobraźnią sięgnąć gwiazd. Poza wszystkim pozostaje też fantastyczną rozrywką nie tylko dla najmłodszych i z całą pewnością może być adresowana, jak mawiał mieszkaniec innej, a znanej powszechnie planetoidy B 612 – Mały Książę, do wszystkich dzieci, którymi byli kiedyś dorośli.

Anna Banach, Ale kosmos!, taniecPOLSKA.pl, 18 maja 2017
 

Uczuciowe perturbacje to tylko pretekst do zaprezentowania fantastycznych stworzeń. W bestiariuszu Pawłowskich są skrzydlate Kukłaki, pełzające Kubikusy, leśne Gilgolaki i przypominający otyłą ośmiornicę Gulgacz. Taki spektakl to raj dla kostiumografa. Anna Chadaj zdała egzamin na szóstkę. Każda z grup stworzeń – i tych animalnych, i tych floralnych (Kwiaty, Paprocie) – została scharakteryzowana strojem. Bawią różowe Gilgolaki, ale ożywienie na widowni wywołują przede wszystkim mieszkańcy podwodnej krainy – pomysłowo przedstawione Meduzy, Ukwiał i Konik Morski na elektrycznej deskorolce.

Izabella Adamczewska, Taneczny musical w disneyowskim stylu, „Gazeta Wyborcza", 27 marca 2017
 

Scena roi się od kolorowych skrzydeł, barwnych kwiatów i świecących planet. Są ogromne meduzy, tańczące z lekkością primabaleriny oraz podwodne stwory, świecące lampkami w rytm piosenek. Wszystko razem tworzy całość harmonijną i w dobrym guście. Niezwykle barwną, ale absolutnie nie kiczowatą. Wielka to zasługa projektantki kostiumów, Anny Chadaj oraz scenografa Grzegorza Policińskiego.

Małgorzata Sasin, Bajka dla „smartphonowych" dzieci, e-kalejdoskop, 30 marca 2017
 

Spektakl Lamaila Teatru Wielkiego w Łodzi to produkcja przygotowana z rozmachem. Z pewnością widz oczekujący ferii barw, disnejowskiej muzyki i popisowego tańca, odnajdzie to, czego szuka.

Marta Kula, „Lamaila” – wstęp do teatru, taniecPOLSKA.pl, 19 maja 2017
 

To co przykuwa uwagę już od pierwszych chwil, to niezwykłe kostiumy, barwne, mieniące się za dnia i nocy szaty, szalone postacie, maszkarony, do tego przyjemna dla oka scenografia i niezła muzyka. Przeplatające pokazy baletowe utwory wykonywane przez młodych piosenkarzy przypominają te z disney'owskich bajek.

Marcin Bałczewski, Lamaila w Teatrze Wielkim w Łodzi, plasterlodzki.pl, 29 marca 2017
 

(...) najsympatyczniejsze widowisko odbywało się podczas przerwy we foyer opery, gdzie Gilgolaki wykonywały w swych fantazyjnych strojach rozmaite ewolucje, zaczepiały dzieci i pozwalały się fotografować. Kochamy takie zabawy z przebierańcami. Światową prapremierę Lamaili na scenie Teatru Wielkiego w Łodzi można odnotować jako sukces wizerunknowy i popularyzacyjny.

Joanna Tumiłowicz, Miłość Gulgacza, maestro.net.pl, 30 marca 2017
 

Widowisko muzyczne „Lamaila” to dzieło zdecydowanie godne polecenia wszystkim, od najmłodszych, do starszych, lecz ciągle młodych duchem. Bogactwo doznań płynące z tego dzieła jest wprost ogromne i myślę, że potrafi wprawić w zachwyt nawet najbardziej wymagającego widza.

Michał Rudziński, „Lamaila" na scenie Teatru Wielkiego w Łodzi, „Dziennik Łódzki", 4 kwietnia 2017