Spektakle

Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Województwo Łódzkie - Urząd Marszałkowski Województwa Łódzkiego

Drukuj Zmniejsz tekst Powiększ tekst

Spektakle

Plakat do spektaklu: FESTIWAL PUCCINIOWSKI: SIOSTRA ANGELICA & GIANNI SCHICCHI
Terminy:

FESTIWAL PUCCINIOWSKI: SIOSTRA ANGELICA & GIANNI SCHICCHI

Opera

Realizatorzy:
Kierownictwo muzyczne:
Rafał Janiak

Reżyseria:
Ewa Rucińska

Scenografia, kostiumy, charakteryzacja:
Elżbieta Tolak

Ruch sceniczny:
Ilona Molka

Przygotowanie wokalne dzieci:
Danuta Chmurska

Opieka artystyczna:
prof. dr hab. Robert Cieśla, dr Ae Ran Kim, Tomasz Krezymon

Pianiści:
  Krzysztof Trzaskowski, Aleksandra Janaszewska, Paweł Sommer

Tłumaczenie oper, napisy:
dr hab. Agnieszka Muszyńska - Andrejczyk

Kierownik projektu:
prof. dr hab. Robert Cieśla, dr Ae Ran Kim

Spektakl przygotowany we współpracy UMFC i Teatr Wielki w Łodzi
:

pod patronatem JM Rektora prof. dr hab. Tomasz Strahl:


:



Realizacja we współpracy z Uniwersytetem Muzycznym Fryderyka Chopina. Dwie opery jednoaktowe.
Już po wspaniałych sukcesach Cyganerii, Toski i Madame Butterfly Puccini zabłysnął ponownie swoim talentem w świetnym tryptyku operowym, w którym poza Płaszczem znalazły się znakomita farsa muzyczna Gianni Schicchi – jedno z najlepszych dzieł Pucciniego i Siostra Angelica. Cały tryptyk wystawiony został po raz pierwszy w nowojorskiej Metropolitan Opera; powodzenie było ogromne, a krytyka zgodnie stwierdziła, że sztuka Pucciniego od czasu Butterfly pogłębiła się znacznie i wzbogaciła o nieznane przedtem wartości. Inwencja kompozytora nie jest tu może tak bezpośrednia jak we wcześniejszych dziełach, lecz widać w niej dążenie do unikania łatwych efektów i znaczne pogłębienie środków muzycznego wyrazu (wysubtelnienie instrumentacji, poszukiwanie nowych zestawień harmonicznych, trafność muzycznej charakterystyki postaci i sytuacji). Suor Angelica i Gianni Schicchi pojawią się na łódzkiej scenie operowej po raz pierwszy – tym bardziej więc można przypuszczać, że te dwie jednoaktówki operowe Pucciniego nie tylko zaskoczą widzów ale dostarczą także wiele wspaniałych wrażeń muzycznych – innych niż te do których przyzwyczaił nas kompozytor w swoich znanych dziełach.
Bilety:

Strefa I
90/80 zł

Strefa II
80/70 zł

Strefa III
70/60 zł

Strefa IV
50/40 zł

SIOSTRA ANGELICA

Suor Angelica:
Wioleta Sędzik

La Zelatrice:
Izabella Fabrycka

Genovieffa:
Julia Pliś

Suor Osmina:
Barbara Sybilska

La badessa:
Roksana Maciejczuk

La Cercatrice I:
Monika Trzaskowska

La Cercatrice II:
Monika Tomasik

La suora Infermiera:
Adriana Jakubowska

La zia Principessa:
Zuzanna Nalewajek

La maestra delle novizie:
Anna Mielecka

Suor Dolcina:
Minglu Gao

Suor Lucilla:
Róża Oracz

La converse I :
Zuzanna Telakowiec

La converse II:
Wei Qi

La novizia I:
Xiaoqi Fan 

La novizia II:
Ewa Szczypińska

Dziecko:
Piotr Wojteczek



GIANNI SCHICCHI

Gianni Schicchi:
Mateusz Michałowski

Lauretta:
Maria Kopińska

Gherardo:
Aleksander Słojewski

Simone:
Fangcheng Li

Marco:
Mateusz Kulczyński

Betto di Signa:
Piotr Bujnowski

Gussio:
Ernest Tymczynszyn

Zita:
Roksana Maciejczuk

Mistrz Spinelloccio:
Szymon Bołtralik

Messer Amantio di Nicolao:
Grzegorz Królak

Rinuccio:
Adam Walasek

Ciesca:
Anna Mielecka

Nella:
Ariadna Laddy

Pineliino:
Szymon Bołtralik

Gherardino:
Iwo Nalewajka



Dyrygent:
Daniel Mieczkowski

Orkiestra symfoniczna UMFC

Fot. Rafał Kazanecki
Na ciemnej scenie, oświetlonej punktowo, grupa osób w białych strojach otacza dwoje dzieci. Jedno dziecko stoi w centrum, a drugie klęczy na pierwszym planie.
Na scenie, oświetlonej kontrastowym światłem, grupa osób w białych strojach gromadzi się wokół centralnej postaci trzymającej białą misę. Scenografia jest minimalistyczna, z białymi, geometrycznymi elementami na ciemnym tle.
Na scenie, oświetlonej niebieskim światłem, grupa osób w białych strojach wykonuje performatywny układ taneczny. Jedna z postaci klęczy na pierwszym planie z rękami złożonymi do modlitwy, a inne poruszają się w tle. Za nimi ustawione są białe krzesła.
Na scenie, oświetlonej czerwonym światłem, kobieta w białym stroju klęczy i śpiewa z ekspresją, otoczona przez inne postacie w białych strojach, wykonujące choreograficzne ruchy.
Na ciemnej scenie, na tle rozgwieżdżonego nieba, dwie osoby w białych strojach siedzą na łóżku. Wokół nich stoi grupa innych osób w białych strojach, trzymających świecące lampiony. Scena jest oświetlona chłodnym, niebieskawym światłem.
Na ciemnej scenie, oświetlonej punktowo, kobieta w bogatej, czarnej sukni stoi w otoczeniu pustych krzeseł. Dwoje dzieci w jasnych strojach znajduje się po jej bokach, jedno stoi na krześle, a drugie klęczy. W tle widoczny jest jasny, okrągły ślad światła.
Na ciemnym tle orkiestronu dyrygent stoi przed liczną orkiestrą, składającą się z różnych instrumentów smyczkowych, dętych i perkusyjnych. Muzycy siedzą na krzesłach, skupieni na swoich partyturach, oświetlonych małymi lampkami.
Na scenie, w półmroku, stoi mężczyzna w kapeluszu kowbojskim, wzorzystej koszuli i czerwonej bandanie. Celuje z pistoletu, z otwartymi ustami, jakby krzyczał. Za nim wyświetlany jest film na dużym ekranie, a cień mężczyzny powtarza jego gest.
Na scenie, w jasnym oświetleniu, grupa aktorów w ekscentrycznych kostiumach odgrywa komiczną lub dramatyczną scenę. W centrum siedzi mężczyzna w marynarskiej koszuli i czerwonej bandanie, z wyrazem zaskoczenia na twarzy. Otaczają go inne postacie w różnorodnych, kolorowych strojach, niektóre z rekwizytami, takimi jak plastikowy szkielet i zabawkowy pistolet.
Na scenie, przed ciemnym tłem, grupa aktorów w różnorodnych, jaskrawych kostiumach teatralnych trzyma puste, złote ramy obrazów, tworząc komiczną scenę. Wśród nich znajduje się postać w zielonym dresie, kobieta w kwiecistym kostiumie, mężczyzna w kapeluszu kowbojskim i inni. Na pierwszym planie leży postać przykryta białą tkaniną. Scenografia jest eklektyczna, z elementami przypominającymi rekwizyty teatralne.
Na scenie, w surrealistycznej scenerii z otwartą lodówką i fragmentami mebli, kobieta w żółtej piżamie w kwiaty leży na podłodze i krzyczy. Nad nią unosi się szkielet owinięty białą tkaniną, trzymany przez niewidoczną siłę. Wyraz twarzy kobiety sugeruje przerażenie lub rozpacz.
Na scenie, w eklektycznej scenografii, grupa aktorów w kolorowych kostiumach odgrywa dynamiczną scenę.
GIANNI SCHICCHI

Do góry

Przejdź na stronę: Program edukacyjnyPrzejdź na stronę: Wirtualny spacerPrzejdź na stronę: Galeria plakatuPrzejdź na stronę: Drzwi do kultury

design by fast4net
Zamknij
Zapisz się do Newslettera